‘De nieuwe kleren van Max Havelaar’

Het is alweer een tijd terug dat de boer en ik bij de bank zaten voor de financiering van de bedrijfsovername.

Terwijl ik het zakje van de Max Havelaar-suiker zat te bekijken, kregen we een oneerbaar hoog rentevoorstel. Ik wapperde even met de Max Havelaar-suiker en zei dat ik het waardeerde dat de bank het zo goed voor had met die arme boeren. De bankman kon er niet om lachen.

Een decennium later is er veel veranderd in Nederland. En niet alleen de hoogte van de rente. Opkomen voor arme boeren is al lang niet meer voorbehouden aan Max Havelaar. Overal schieten initiatieven uit de grond die eerlijke prijzen betalen om de arme Nederlandse boer te helpen. Vlotte mensen buitelen over elkaar heen om om het hardst te roepen hoe goed zij voor de boeren zijn. En voor het milieu, want dankzij hen wordt de landbouw steeds groener. Ze hacken de markt met groene apotheken. Ze persen kromkommersap en slaan de buitenbeentjes tot moes. Tot aan de minister toe, met haar kringloopwensen, wordt iedereen er blij van. En de boer? Die hangt in ruil voor een eerlijke prijs hoofdschuddend het insectenhotel op, wat een voorwaarde was om aan het duurzaamheidscriterium te voldoen. Met een leuke foto op Insta natuurlijk, van de boer met de verkoper in regenlaarzen.

Duurzaamheid

We zijn inmiddels elf jaar eigenaar van onze boomgaard. We hebben al heel wat van deze moderne Max Havelaars langs zien komen. En het hoge woord moet er maar eens uit. Net als bij het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer houdt iedereen elkaar voor de gek. We verdienen er niets extra’s aan, want de kilo’s zijn te laag. Het zet niet aan tot meer duurzame bedrijfsvoering, want daarvoor is de meerwaarde te laag. Duurzamer worden, dat doen de boeren gewoon helemaal zelf. We houden er vooral een paar vlotte Max Havelaars mee van de straat.