‘Lusten en lasten van duurzaamheid’

Een van de grote fustleveranciers heeft bedacht dat het allemaal duurzamer moet.

Het is eigenlijk nog winter. Maar de zon schijnt volop in de kas. De komkommers die aan de planten hangen, komen er fatsoenlijk af, zoals we dat natuurlijk graag zien. En dat geldt ook voor de consument in de supermarkt. Met deze zon zou het idee kunnen groeien dat alles kan en vanzelf groeit. Maar zolang het gras buiten nog niet groeit, groeit het in de kas ook niet vlot, tenzij je er een lamp boven hangt. Het licht is bij de overheid helaas nog steeds niet aangegaan: ze weten nog steeds niet of er kassen gebouwd mogen worden in buitengebieden, het is werkelijk een soap aan het worden.

Fustleveranciers bedachten dat het allemaal duurzamer moet

Duurzame fust

Ik wil het dit keer echter hebben over een andere soap, zoals die zich nu afspeelt in de wereld van het fust. Een van de grote fustleveranciers heeft bedacht dat het allemaal duurzamer moet. Of is het eigenlijk zo dat ze hun verdienmodel weer nieuw leven moesten inblazen? Want ze kregen steeds minder huurpenningen binnen en ze wisten ook niet meer waar hun fust bleef. Om daaraan wat te verhelpen, bedachten ze vervolgens iets wat helemaal ten goede komt van de fustverhuurder en veel minder aan de eindafnemer.

De krop sla, die nu in een groene klapkrat moet, wordt per krop 5 cent duurder. En dan heb ik het nog niet over hoe zo’n krat van A naar B moet worden vervoerd. Het staat in ieder geval niet al te stevig op een pallet.

Wat we al zien, is dat er op dit moment verschillende initiatieven komen om hier onderuit te komen. Grossiers die met eigen kratten komen, telersverenigingen die met ideeën komen voor een betaalbaar alternatief. We zullen hier vast nog wel meer over horen. Ik wens eenieder in deze soap veel wijsheid toe om lusten en lasten van duurzaamheid en handlingsgemak beter te verdelen over de gehele keten.