‘Trots op Caroline van de BoerBurgerBeweging’

Schreef ik in een vorige column nog over de nummer 2 op de lijst van de BoerBurgerBeweging (BBB), dit keer moet ik toch even mijn trots kwijt over de nummer 1 op die lijst: Caroline, ofwel in de volksmond Cèrolain.

De politiek wordt weer teruggebracht naar de burger. En als het een beetje meezit, worden ellenlange debatten gereduceerd tot kant en klare jip-en-janneketaal. Het kan dus nog leuk gaan worden in de politieke arena.

De week voor de verkiezingen werd ik uitgenodigd voor een wekelijkse zondagochtend koffie bij 12 agrarische ondernemers. Of ik bij hen eventjes mijn bevindingen wilde komen ventileren. Eenmaal daar aangekomen was het in ieder geval duidelijk dat er iemand met agrarische kennis in de kamer moest komen.

Eindelijk iemand in de politiek die er niet op uit is om in de gratie van de Tweede Kamer te komen

Caroline staat ergens voor

Van de nummer 1 op de lijst van BBB had niemand een heel hoge pet op, zo bleek. ‘Nieuwkomer’, ‘kan alleen ook niets’, ‘niet bekend in het politieke land’, dat waren de kwalificaties. Hoe anders was het gesprek afgelopen zondag. De ene stuiterde nog harder dan de andere: ‘had je dat gehoord’, ‘ze zet ze heel goed op hun nummer’, ‘ze eist haar plek op’ en ga zo maar door. Eindelijk hebben we weer iemand in de politiek die er niet op uit is om in de gratie van de Tweede Kamer te komen, maar die ergens voor staat.

Politieke spel

Jaren geleden dacht ik er ook zo over en werd ik als nummer 2 op een lijst geplaatst, niet wetende dat ik enkel voor het politieke spel gebruikt werd. Met het eerste agendapunt over de agrarische sector waar wij tegen zouden stemmen, werd tijdens de raadsvergadering tot mijn schrik door onze partijvoorzitter ineens ingestemd. De deur ging op slot voor de agrariërs. Furieus was ik, en dat is nog zacht uitgedrukt.

Ik stond tweede op de lijst, maar dat bleek enkel voor het politieke spel

In een week tijd ontpopte ik me tot Bekende Brabander (lees: dagelijks in de krant) en zette de volledige politieke arena van de gemeente Landerd op scherp. Het duurde even, maar na een dag of vijf schaarde heel de periferie van de agrarische sector zich achter me en wisten we de schade te beperken. Ik was direct klaar met de politiek.

Het gesprek bij de 12 boeren eindigde met hun wens mij in de politiek te zien. Echter, of Nederland zit te wachten op een olifant in een porseleinkast? Dat betwijfel ik ten zeerste. Ach, misschien solliciteer ik nog eens op de 13e plek op de lijst. Dat is ver genoeg om ‘nog’ niet deel te hoeven nemen en dichtbij genoeg om mijn mond open te trekken.

Lees ook: ‘Powervrouw Femke’