‘Vergunning aardwarmtebron geeft positieve energie’

Na vier jaar is er eindelijk een vergunning voor een nieuwe aardwarmtebron. Het echte werk kan beginnen.

Al vier jaar werk ik aan de uitbreiding van het aardwarmteproject Koekoekspolder in IJsselmuiden (Ov.). In die vier jaar is een berg aan papier verzet. Fysiek en tegenwoordig ook digitaal. Onderzoeken, formulieren, protocollen en een bijna eindeloos lijkende reeks memo’s, brieven en e-mails. Op iedere denkbare vraag moest een zinvol en bevredigend antwoord komen. Vier jaar lang leefde ik in een soort papieren werkelijkheid. De filosoof Descartes schreef ooit: ‘ik denk, dus ik ben’. Tegenwoordig is dat meer ‘ik rapporteer, dus ik besta’.

Eindelijk, een vergunning!

En opeens lag hij er dan: een vergunning voor een nieuwe aardwarmtebron, de vrucht van vier jaar papieren communicatie. Eerst overheerste het gevoel dat we eindelijk ons doel bereikt hadden. Echter, het echte werk moest op dat moment nog beginnen. Want met een vergunning alleen kun je nog geen duurzame warmte produceren, laat staan duur aardgas besparen. Nu moet er écht iets gaan gebeuren, zoals het aanleggen van een boorlocatie, het plaatsen van een boorkelder en zorgen dat er een groot stopcontact komt voor de boortoren. Zodat die volgend jaar, lekker op elektra uit het net, naar warmte in de diepe ondergrond kan gaan boren.

Positieve energie

Ik merkte bij mezelf dat er weer positieve energie loskwam. Eindelijk fysiek gaan werken, aan een figuurlijk en letterlijk tastbaar doel, met een projectteam dat iedere dag opstaat om ’s avond iets áf te hebben. Meters maken en aan het eind van de week een voldaan gevoel. Ik merk dat het geen moeite kost om een stapje extra te zetten of nog even een uurtje door te werken. Dat was een jaar geleden wel anders. Weer de energie vinden om die extra memo te schrijven, die box vol e-mails te beantwoorden en om alle betrokken partijen weer te informeren dat er verdere vertraging opgelopen was, dat viel me zwaarder en zwaarder.

Verdwaald in protocollen en rapportages

Ik vraag me wel eens af of het in de zorg of het onderwijs niet hetzelfde werkt. Mensen die gekozen hebben om aan het bed te staan en er te zijn voor de zieke medemens, of de onderwijzers, die iedere dag kinderen behalve lichamelijk ook geestelijk willen laten groeien, maar die zich een groot deel van hun tijd verdwaald voelen in eindeloze afstemmingsoverleggen, protocollen en rapportages. Alles met het doel om het verifieerbaar, controleerbaar en afrekenbaar te maken. Het is tijd dat we als samenleving weer op zoek gaan naar waar mensen écht energie van krijgen.