‘Brommende boortorens’

Over 30 jaar moeten we ons redden zonder aardolie en aardgas. Daarvoor moet nog wel wat gebeuren.

Het is passend dat bij het vertrek van Shell de leeggevallen stek op het Rijswijkse bedrijventerrein Plaspoelpolder wordt gevuld door een nieuw innovatiecentrum voor geothermie. Het Zuid-Hollandse stadje, aan de ene kant aangeplakt tegen Den Haag, en met aan de andere kant uitzicht op de kassen van het Westland, was namelijk dé aardoliestad van Nederland.

Brommende boortoren

Als tiener zat ik schuin tegenover dat Shell-kantoor op school. Ik fietste elke ochtend de 6 kilometer van tussen de kassen van Kwintsheul naar het Lodewijk Makeblijde College. En in de lange pauze liepen we weleens naar de brommende boortoren bij de Lange Kleiweg. Vonden we een stoer ding.

Een klasgenoot van me vond het zelfs zo stoer dat hij mijnbouw ging studeren in Delft. Waar hij in de jaren 80 dus al van alles moet hebben gehoord over het boren naar aardwarmte en de mooie vooruitzichten die dat voor de Westlandse glastuinbouw opleverde. De eerste krantenartikelen daarover las ik in de Westlandsche Courant, in hetzelfde jaar dat ik daar ging werken: 1989.

Gestage vooruitgang

Precies 30 jaar geleden dus. Te spreken van een stormachtige ontwikkeling is dan ook wat overtrokken, als het gaat om dit veel aangehaalde alternatief voor warmte uit fossiele energie. Maar gestaag is de vooruitgang wel. Dat mag ook wel, want over nog eens 30 jaar is het 2050. Dan moeten we het met zijn allen zien te rooien zonder nog één druppel aardolie en moet ook de laatste kuub aardgas zijn verstookt.

Urgentie

Dat door een hele rij sponsoren uit overheid, bedrijfsleven en zelfs Delftse oud-studenten mijnbouw hutje bij mutje moest worden gelegd om de leerstoel geothermie aan diezelfde TU Delft te behouden, is dan mooi. Maar nog niet per se een blijk van een dringend gevoel van urgentie. Zoals ook het halfbakken Klimaatakkoord van vlak voor de kerst dat nog niet is.

Opgepast, 30 jaar is zo voorbij

Tuinders en boeren zijn misschien blij dat er niet al is gekozen voor een beprijzing van elke ton uitgestoten CO₂. Het wel in het akkoord opgenomen bonus-malussysteem (wie écht keihard doorgaat met broeikasgassen uitstoten betaalt, wie aantoonbaar mindert wordt beloond) zal ons ook een stukje de goede kant op helpen. Maar opgepast, 30 jaar is zo voorbij.