Efsa berekent stapeling residuen met Nederlands model

De Europese voedselautoriteit Efsa gaat met een Nederlands rekenmodel de risico’s in kaart brengen van blootstelling aan stapeling van pesticiden in voedsel.

In de Europese politiek is al langer zorg over het gezondheidseffect van de stapeling van verschillende residuen op bijvoorbeeld groente en fruit. Per werkzame stof is er wel een maximum residu limiet (mrl). Maar bij het vaststellen van deze mrl’s zou onvoldoende rekening worden gehouden met het voorkomen van meerdere residuen binnen het dagelijks menu van consumenten of zelfs op een en hetzelfde product.

De European Food Safety Authority (Efsa) gaat voor het berekenen van de risico’s die consumenten mogelijk lopen door blootstelling aan een stapeling van resten van pesticiden de Monte Carlo Risk Assessment (MCRA) gebruiken. Dit is een onafhankelijk onderzoeksinstrument dat Wageningen University & Research ontwikkelt voor en met het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu.

Gemiddelde inname per groep

MCRA berekent de inname van middelen op basis van de Voedselconsumptiepeiling, waarbij de variatie in consumptie- en concentratiegegevens wordt meegenomen. Ook andere wellicht relevante variabelen die van invloed kunnen zijn op de inname kunnen worden meegenomen in de berekening, zoals het effect van bewerking (bijvoorbeeld koken) op het gehalte van een stof in een product.

Behalve voor de blootstelling aan een enkele stof via het voedsel kan MCRA ook gebruikt worden om de blootstelling aan meerdere stoffen tegelijk (cumulatieve blootstelling) te berekenen. Daarnaast kan MCRA berekenen wat de meest voorkomende combinaties van stoffen zijn, waaraan een bepaalde leeftijds- of een bevolkingsgroep gemiddeld worden blootgesteld.

Berekeningen per orgaan

De berekeningen kunnen ook per orgaan worden gemaakt. Er worden beoordelingen gedaan met het model specifiek gericht op risico’s voor de schildklier en het zenuwstelsel. Efsa publiceert deze naar verwachting eind 2018. Later zal het rekenmodel ook toegepast worden bij het berekenen van gezondheidsrisico’s voor andere organen.