Duivelskunstenaars

De Nederlandse tuinder is een ware duivelskunstenaar. Confronteer hem met een teeltprobleem en hij vindt er een oplossing voor. De hele wereld bewondert Nederland om dat talent. In eigen land en in Brussel kan dat talent echter ook in een vloek veranderen.

“Onze tuinders lossen het wel op”, is de gedachte. En met die gedachte in het achterhoofd wordt het de sector permanent stapje voor stapje moeilijker gemaakt. Soms door de overheid, die de regels voor gewasbescherming aanscherpt. Soms door de supermarkten, die daar nog eens een paar schepjes bovenop doen om Greenpeace voor te zijn en naar de consument een duurzaam gezicht op te kunnen zetten.

En onze tuinders lossen het – soms mokkend – ook telkens weer op. De bovenwettelijke maximum residulimieten van de supers zouden onhaalbaar zijn. Maar een paar jaar later zijn de telers eraan gewend en leveren ze toch product dat binnen die mrl’s valt, lezen we in het omslagartikel van Groenten&Fruit van deze week. En op de vakpagina’s is te lezen hoe aardbeientelers en glastuinders het doen met beestjes tegen beestjes en zonder chemische grondontsmetting.

De rek eruit

Wanneer is die rek er een keer uit? In het interview met de Wageningse onderzoeker Piet Boonekamp wordt duidelijk dat dat elastiek nog steeds langer wordt. Want als de plant technisch zo kan worden versterkt dat ie zich zonder chemische assistentie zelf kan beschermen tegen aanvallen van buitenaf, dan kunnen we vooruit. Bijvoorbeeld met gene-editing planteigen genen áán of juist uitzetten.

Gentech-luchtje

Geregeld worden ook die wetenschappelijke ‘duivelskunsten’ met argwaan bekeken. Zeker als er een gentech-luchtje aan zit. Waar die argwaan voornamelijk gestoeld is op emotie, daar zou de politiek toch eens een keer beter moeten weten en niet voor rem maar voor ruimte moeten zorgen.