Meerwaarde wordt voorwaarde

Ik zie bijzonder weinig meerwaarde in het toenemende certificatengebruik om richting de consument inzichtelijk te maken hoe groenten en fruit worden geproduceerd. ‘Het aantal certificaten neemt toe, met of zonder jou. Je past je maar aan. Het heeft geen zin om een achterhoedegevecht te voeren’, zou je kunnen zeggen. Ik zie dat anders.

De certificeringscultuur leidt niet tot betere producten. Het geeft een legitimiteit die weliswaar laagdrempelig is, maar eigenlijk een kaartenhuis is. Het is een stapeling van verklaringen van derden en certificaten van derden, waarbij je er vanuit moet gaan dat alles correct verloopt bij die derden. Zolang iedereen van goede wil is zal dat ook wel zo zijn. Deze week ging echter mijn vijf maanden oude mobiele telefoon zonder aanwijsbare reden op zwart. Hoeveel certificaten van bestendigheid er ook bijzaten, het heeft niet geholpen. Zulke flauwekul wil ik toch helemaal niet kopen…en wat gij niet wilt dat u geschiedt doet dat ook een ander niet.

Wassen neus

Het is helaas maar al te duidelijk dat niet iedereen van goede wil is als het om geld gaat. Lance Armstrong heeft 7 Tour de France-overwinningen op zijn naam staan. Allemaal behaald met behulp van stimulerende middelen, die ondanks strenge controles niet konden worden ontdekt. Iedereen die ergens voor gecertificeerd is weet dat het een wassen neuzencircus is, ondanks strenge controles.

Arbitrair

Certificeringen zijn niet per definitie slecht. Wel is naar mijn mening altijd de inhoud arbitrair. Waar vraag je wel een vinkje voor en waarvoor niet? Zo zijn dit jaar bij Global GAP weer vinkjes toegevoegd met betrekking tot het testen van de kwaliteit van irrigatiewater op een scala aan mogelijke besmettingen. Waren de producten voorheen niet veilig dan? Toen kregen ze toch het stempel ‘veilig’ mee?. Je kan zo nog tientallen risico’s benoemen die je nu niet uitsluit.

Handschoenen aan?

Nog steeds kunnen hele volksstammen consumenten bijvoorbeeld ongecontroleerd in het schap de producten  ̶  die wij daar gecertificeerd op voedselveiligheid hebben weggelegd  ̶  betasten met hun handen. Terwijl toch algemeen bekend is dat overdracht van ziekten vooral via de handen plaatsvindt. Waarom wordt dit risico dan ook niet uitgesloten als het werkelijk om voedselveiligheid te doen is? In de Spaanse supermarktketen Mercadonna moeten de klanten handschoenen aan om groenten en fruit te pakken.

AMK en Skal

Nu moeten we dus aan de AMK- of Skal-certificering. Er zijn pas twee schapen over de brug, maar de rest zal ongetwijfeld weinig keus hebben om snel te volgen. Nu gelden beide certificeringen nog als een meerwaarde. Straks is dit dus een voorwaarde om nog te kunnen leveren. We kunnen hier makkelijk aan voldoen. Dat is het probleem niet. Hiermee gaat het echter niet ophouden. Het kunstje is geleerd.

Flauwekul

Ik zie het als een voorhoedegevecht om aan deze toenemende flauwekul een halt toe te roepen. Een oerwoud van certificaten schiet qua laagdrempeligheid en inzichtelijkheid voor de consument toch ook zijn doel voorbij? Zeker als de vlag niet de lading dekt, zoals maar al te vaak het geval is. De echt betrokken consument kan ons volgen op Facebook. De supermarktketens die werkelijk iets geven om duurzaamheid kunnen dit zo bij de teler ophalen en naar de consument communiceren.