Dagdromen

Als ik op mijn kantoor zit, dan heb ik een prachtig uitzicht op de kas. Nu zijn alle kappen die ik kan zien nog groen, maar over een paar weken kleuren ze weer wit, roze, paars en geel.

Jaarrond in de tulpenvelden, zo zou je het romantisch kunnen omschrijven. Achter het houten wandje dat mijn kantoortje scheidt van de ketelruimte, bromt de WKK. Bezoekers vragen soms verschrikt hoe ik kan werken met die herrie en mensen aan de telefoon denken vaak dat ik in een auto zit. Maar ik hoor het niet eens meer. Zolang de machines rustig draaien, dan heb ik nergens last van.

Eigenlijk kwam ik gisteren tot de conclusie dat ik alles leuk vind op het bedrijf. Ik vind alle werkzaamheden leuk en alle aspecten van het ondernemen in de tuinbouw vind ik interessant en uitdagend. Maar…inderdaad, de maar die er op volgt, kunt u zelf ook invullen. Maar wat zou het toch heerlijk zijn als we eens een beetje geld gingen verdienen. Als ik genoeg geld zou verdienen bijvoorbeeld om alle rekeningen voor de vuist weg te betalen. Als ik daardoor nooit meer door een leverancier gebeld zou worden wanneer ik dacht een rekening over te maken. Als ik geld genoeg zou hebben om ons erf te verharden. Zodat we met zulk weer niet door de modder hoefden te lopen om in de schuur te komen. Als niet alleen ik, maar alle (glas)tuinders een goed inkomen zouden verdienen, zodat er weer ruimte zou komen voor innovatie en nog veel belangrijker, collegialiteit. Want de sfeer in de sector is er bepaald niet beter op geworden nu de prijzen al zo lang onder druk staan.  Met weemoed denk ik terug aan onze eerste jaren als tuinbouwondernemers, begin jaren negentig. Hard werken en veel investeren stonden garant voor een goed inkomen en een gezonde winst. Zullen die tijden ooit terug keren? Wat denkt u?