Minstens twee tomaten voor een tros

Nederland is vanaf nu net zo coulant als de rest van Europa. Al met twee aan elkaar mag een tomaat een trostomaat heten.

Is een tros druiven met maar twee druiven eraan wel een tros? Nee toch? Dat noemden wij vroeger thuis hoogstens een ’tissie’ en eigenlijk dat nog niet. Een tissie druiven dat zeiden wij in Kwintsheul tegen een zijtakje van een grotere tros druiven, met aan dat zijtakje toch nog wel minstens zes druiven.

Zes is ook het aantal cherrytomaatjes dat minimaal aan elkaar vast moet zitten om van troscherrytomaten te mogen spreken. Zo althans interpreteerde tot op heden ons aller KCB de handelsnormen van de EU. Voor de grovere soorten moesten er ten minste drie aan één takje zitten. In voorverpakkingen was dat dan weer anders: dan mocht het ook met drie cherrytomaatjes of met twee grovere tomaten aan elkaar al ’tros’ heten.

Dit soort hogere semantiek doet het altijd goed bij ‘Brussel’-haters. Daar houden ze zich bezig met hoe krom een komkommer mag zijn, alsof-er-niks-belangrijkers-is-in-de-wereld! Die toon. Maar het Kwaliteits-Controle-Bureau heeft besloten zijn interpretatie in lijn te brengen met die van Duitsland en Engeland. Het minimum aantal vruchten per tros is vanaf nu 2, ongeacht de grootte van de tomatensoort.

Hoera! Versimpeling!

Nou, dat versimpeling een relatief begrip is, wordt direct duidelijk wanneer men het hele document opent, waarvan deze trostomatenhandelsnorm deel uitmaakt. De keurmeester moet doorturen tot op de vierkante millimeter aardbeienoppervlak en tot op het laatste procentje kurkstip op de appelschil. Om van de kleurschalen voor tomaat nog maar te zwijgen.

En gelukkig maar. Want waar zouden wij zijn zonder die onkreukbare KCB’ers, die pas rusten als ze hun taak tot ver achter de komma hebben volbracht? In een wereld vol te groen geplukte vruchten of uiteindelijk toch alweer te lang geleden overleden groente.