Tuinder gedegradeerd tot werkpaard

Kunnen tuinders die hun plantmateriaal laten voorfinancieren door een handelaar zich toch vrij ondernemer blijven noemen? Of zijn zij nog slechts werkpaarden?

De tuinder die de grenzen van zijn kredietruimte bij de bank heeft bereikt en niet nog een paar bundels paarse 500-euro-biljetten in zijn bankstel verstopt heeft liggen om de plantenkweker handje-contantje te betalen, heeft een probleem. Handelsbedrijven benaderen die tuinders met de oplossing: wij schieten dat geld wel voor.

Dat doen die handelsbedrijven natuurlijk niet uit pure filantropie. Voor wat hoort wat en wat die tweede ‘wat’ dan is, daar gaan naar wij horen steeds vaker tuinders en handelaren over in onderhandeling.

Wat de tuinders hier bij te winnen hebben is helder: het verschil tussen stoppen of doorgaan. Een tuinder zonder plantjes is immers geen tuinder meer.

Wat handelsbedrijven precies willen bereiken is iets diffuser. Een groentehandelaar kan niet zonder groente. Maar daarvoor hoeven ze geen teelten voor te financieren. Want er is immers toch al jaren een overaanbod aan groente?

Willen de handelaren hiermee dan het overaanbod in stand houden? Dat zou in strijd zijn met de handelswijsheid dat ze aan een dure kilo groente meer kunnen verdienen dan aan een goedkope kilo. Een handelaar handelt liever in schaarste dan in een verzadigde markt.

Willen handelaren dan misschien nu vast productzekerheid veilig stellen, waar concurrenten komend seizoen nog maar moeten zien of ze genoeg product bij elkaar kunnen kopen? Wordt, met het voor iedereen zichtbaar omvallen van teeltbedrijven, het aantal Nederlandse partijen waarbij een Nederlands handelsbedrijf kan aankloppen voor product dan toch langzaamaan zorgwekkend klein?

Veel vraagtekens, waarmee de tuinder die met zo’n voorfinancierende handelaar in zee wil gaan dan misschien toch nog enige ruimte in zijn onderhandelingspositie kan creëren. om niet helemaal met handen en voeten aan dat handelsbedrijf vastgebonden te zitten. Niet aan een verstikkende leveringsplicht vast te zitten. Niet met elke prijs akkoord te hoeven gaan. Geen inmenging in zaken als rassenkeuze en meer van dat soort teeltbeslissingen toe te hoeven staan.

Kortom toch nog een beetje vrij ondernemer te blijven.