Iedereen maakt zich druk om de bijen. Behalve de tuinder.
Radio, tv, kranten en tijdschriften brengen het probleem van bijensterfte maar al te vaak in beeld als een probleem dat zich vooral afspeelt vanwege het met veel giftige chemicaliën bespuiten van groente en fruit. Dat gaat doorgaans lamgs de telers zelf heen. Die zijn namelijk helemaal niet zo actief met bijen bezig en merken in de praktijk niet zo veel van het bijenprobleem. De imkers met hun kasten komen toch wel, de hommels in de kassen bestuiven er op los en ach, bestuiven door de wind of door stuifmeel te spuiten kan ook nog.
Vermoedelijk zullen de telers ook niet zo snel wat van de verboden gaan merken, die of door Brussel of door Den Haag zullen worden afgekondigd. Er zijn immers al uitzonderingen aangekondigd voor teelten onder glas, voor vollegrondsteelten van gewassen die geoogst worden vóór dat ze tot bloei komen en voor bespuitingen in het fruit ná de bloei.
Toch zijn er wel een paar redenen te bedenken voor tuinders om zich iets meer met de zaak te bemoeien. Ten eerste is er die ietwat eenzijdige beeldvorming van het gebruik van die neonicotinoïden in juist de groente- en fruitteelt. Dat staat ons niet goed. En dat terwijl er veel meer van die middelen in de sierteelt worden gebruikt en ook heel wat in de akkerbouw. En ten tweede is er het domino-effect dat de industrie vreest. De Syngenta’s, Bayers en BASF’s voorzien al dat als Greenpeace en consorten hier een zó makkelijk politiek succes halen met dit mediagenieke onderwerp (de ‘aaibare’ bij), er wel eens een domino-effect kan ontstaan. Want die thiamethoxam (Cruiser), imidacloprid (Gaucho en Admire) en clothianidine (Poncho) zijn niet de enige boosdoeners. Ook thiacloprid (Calypso), acetamiprid (Gazelle) en fipronil (Mundial) staan al in het beklaagdenbankje. En niet alleen met Greenpeace en Natuur en Milieu als aanklagers. Ook de waterschappen klagen mee.
Dus telers, biedt ook eens wat tegengas… op een vriendelijke en constructieve manier natuurlijk. Beter dan de huidige onverschilligheid.