Vaarwel LEI

Ik ben misschien een hopeloze romanticus. Maar ik kan het niet helpen. Ik heb een diep wantrouwen bij naamsveranderingen. Meestal gaat er dan in één klap een schat aan traditie en overgeleverd vertrouwen bij het oud vuil.

Het LEI, dat was toch een begrip. Als het LEI het zegt, dan ís het zo. Wat het LEI heeft becijferd daar is geen ontkomen meer aan. Zeker toen dit instituut nog zijn statige volledige naam voerde en in een speciaal gebouwd kantoorpand in Den Haag huisde.

Kantoor aan de Haagse Conradkade

Oei, loop ik niet al lang genoeg mee om nog op het kantoor van het LEI aan de Conradkade te zijn geweest? Voor bijvoorbeeld de jaarlijkse persconferentie in december over de inkomens van de boeren en tuinders. De LEI-cijfers, daar moest je bij zijn. De gehele landelijke pers verdrong zich om uit de mond van directeur Zachariasse of De Veer of hoe ze langer geleden nog allemaal niet heten mochten, te horen hoe het met de agrariër gesteld was.

In mijn geheugen zie ik een streng jaren 30 pand, opgetrokken uit donkerbruin baksteen. Maar dat blijkt niet te kloppen. Een fietstocht down memory lane voert me naar een kantoorpand gebouwd in het beton dat ze in de jaren 50 zo mooi en modern vonden. Schuin tegenover waar vroeger de Houtrusthallen stonden. Vanaf de bovenste verdieping kon de directeur de kassen van het Westland zien schitteren in de zon.

De Lei-bij

Uit dat pand, inmiddels verbouwd tot appartementen, werd de ‘LEI-bij’ gezaagd en meegenomen. Eerst naar het ook nog best indrukwekkend gelegen pand aan de Burgemeester Patijnlaan. Daarna naar het alweer wat bescheidener weggestopte optrekje aan het Alexanderveld. Daar staat die betonnen bij nu in de ontvangsthal, met als verklarend tekstje dat we het eigenlijk niet weten, maar dat hier vermoedelijk de ijver van de LEI-medewerkers wordt gesymboliseerd.

Een andere steen die ook van de Conradkade is meegevoerd is wat minder makkelijk te vinden. Ik weet dat hij er is, want Wikipedia zegt het. Maar navraag is nodig om te weten te komen dat de eerste steen, gelegd in 1958 bij de bouw van het toenmalige pand, in de directiekamer staat.

‘De landbouw rekent op zijn L.E.I.’ staat erop. Zo was het, zo is het en zo zal het nog wel even blijven. Of zullen de LEI-cijfers straks bekend komen te staan als de WER-cijfers? En zullen we ze dan nog net zo onvoorwaardelijk geloven? Ik denk het wel. Een naam is maar een naam.